Η Πολυάννα και το Παιχνίδι της Χαράς

Η Πολυάννα είναι μία από τις καλύτερες λογοτεχνικές φίλες των παιδικών μου χρόνων. Τη γνώρισα σε μικρή ηλικία τότε που οι γονείς μου μού είχαν χαρίσει το πρώτο βιβλίο της σειράς. Η Πολυάννα και το Παιχνίδι της Χαράς, Έλεανορ Πόρτερ. "Θα είναι καμιά καινούρια συγγραφέας", είχα σκεφτεί! Άνοιξα, λοιπόν, το βιβλίο κι άρχισα να διαβάζω. Εκείνη την ώρα ούτε που φανταζόμουν πως η ιστορία που θα ζούσα μέσα στις σελίδες του θα με συνόδευε μέχρι σήμερα, τριάντα χρόνια μετά.

Η Πολυάννα είναι ένα κορίτσι φτωχό που πρόσφατα έχει χάσει τους γονείς και τα αδέλφια της. Μην έχοντας κανέναν άλλο στον κόσμο πηγαίνει να ζήσει με μια δύστροπη θεία της, την οποία δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι πολλές αλλά τις ξεπερνά χάρη στο παιχνίδι που της είχε μάθει ο πατέρας της. Ο κανόνας του ένας και μοναδικός. Σε κάθε τι που μας προξενεί θλίψη και πόνο αναζητούμε την θετική του πλευρά, αυτήν που θα μας κάνει να χαμογελάσουμε και πάλι. Μπορεί να ακούγεται αλλόκοτο αλλά έτσι ακριβώς είναι. Οι δυσκολίες μας διδάσκουν πολλά, μας κάνουν πιο δυνατούς, μας μαθαίνουν να εκτιμάμε τη ζωή και ό,τι αυτή μας χαρίζει.

Η λογοτεχνική κόρη της Έλεανορ Πόρτερ καταφέρνει να είναι ευτυχισμένη. Δεν της αρκεί, όμως, μόνο αυτό. Θέλει να βλέπει ευτυχισμένους και τους ανθρώπους γύρω της. Και το πετυχαίνει. Μαθαίνει σε όλους το περίφημο παιχνίδι της. Ακόμη και η κακότροπη θεία της αλλάζει χαρακτήρα και το μεγάλο αρχοντόσπιτο πλημμυρίζει από χαμόγελα.

Τα χρόνια περνούν. Η Πολυάννα μεγαλώνει, ερωτεύεται, παντρεύεται και κάνει τη δική της οικογένεια. Και δεν σταματά ποτέ να παίζει το παιχνίδι της χαράς. Είναι πλέον κομμάτι της ζωής της. Κάπως έτσι μού το έμαθε κι εμένα. Και το θυμάμαι συχνά. Ακολουθώ τον κανόνα. Τσαλαβουτάω μέσα στις δυσκολίες και βγάζω στην επιφάνεια αυτό που αξίζει να κρατήσω. Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη. Όλοι μας λίγο-πολύ το κάνουμε. Δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά.