Η αγάπη της μητέρας.. Η απέραντη, η ανιδιοτελής, η ακούραστη!

της Εύης Νικολαΐδου

Αποκοιμήθηκε! «Καλό ξημέρωμα, μωρό μου. Η Παναγίτσα να σε φυλάει», του ψιθύρισα και του έδωσα ένα βελούδινο φιλί στο μάγουλο.

Ακόμη μού κρατούσε σφιχτά το χέρι. Έμεινα εκεί δίπλα του να τον κοιτάζω δίχως να τον χορταίνω. Πόσο πολύ ήθελα να γλιστρήσω στ' όνειρό του! Να τρέξουμε μαζί μες τα λιβάδια του. Συνέχισα να τον κοιτώ. Και τότε, όλη αυτή η αγάπη μου ξαφνικά ξεχείλισε και πλημμύρισε όλη μου την ύπαρξη όπως ποτέ ξανά. Με παρέσυρε γλυκά στον απύθμενο ωκεανό της κι ένιωσα στο πρόσωπό μου τις αλμυρές της σταγόνες. Οι λέξεις ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος. Το μολύβι απλά πάλευε να τις προφτάσει πάνω στο χαρτί.

Εκείνο το βράδυ καληνύχτισα το γιο μου με ένα ποίημα. Οι στίχοι του μιλούν για μια αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Μιλούν για την αγάπη της μητέρας για το παιδί της. Την απέραντη. Την ανιδιοτελή. Την ακούραστη. Επιτρέψτε μου μονάχα να κρατήσω κάποιους στίχους κρυφούς. Για φυλαχτό..

Η «καληνύχτα» της μανούλας
[...]
Για σένα όλα τα μπορώ, ποτέ να μην φοβάσαι.
Θα είμαι πάντα δίπλα σου μονάχο σου δεν θα 'σαι.
Το «λίγο» σου θα παίρνω εγώ, «πολύ» θα σου το κάνω,
το «όμορφο» πιο «όμορφο» κι ακόμη παραπάνω.
Γιατί είσαι η ανάσα, η ζωή, η ύπαρξή μου όλη.
Είσαι το παλικάρι μου και να το ξέρουν όλοι.
Κανένας δεν συγκρίνεται με σένανε ψυχή μου
Εσύ απ' όλους πιο ψηλά είσαι μες τη ζωή μου!
Κοιμήσου αγγελούδι μου κι εγώ θα σε προσέχω.
Εσύ 'σαι το χρυσάφι μου, εσύ 'σαι ό,τι έχω.
Κοιμήσου αγοράκι μου και στ' όνειρό σου αφήσου
Τρέξε μες τα λιβάδια σου και θα 'μαι εδώ. Μαζί σου.

Για όλες τις μητέρες του κόσμου! Χρόνια μας Πολλά!