Συνέντευξη στη Σχολική Εφημερίδα του Γενικού Λυκείου Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης

Της Μαρίας Ταχτατζόγλου, μαθήτριας της Β΄ Λυκείου.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την συγγραφή βιβλίων;
Πάντα έγραφα. Από μικρή. Τρόπος ζωής και έκφρασης για μένα. Το πρώτο βιβλίο ήρθε ως καταστάλαγμα της πολύχρονης μελέτης μου αναφορικά με την ειδικότητά μου. Και το δεύτερο, επίσης. Το κατώφλι της παιδικής λογοτεχνίας ως συγγραφέας το πέρασα λίγο μετά το 2010, όταν ένα απόγευμα ήρθε στην σκέψη μου ένας τίτλος: «Στη βοτανοΧώρα.. μια φορά». Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω. Οι λέξεις ξεχύθηκαν πάνω στο χαρτί. Δεν τις προλάβαινα!

Ήταν κάτι που ονειρευόσασταν από μικρή ηλικία;
Όταν με ρωτούσαν μικρή «τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω» ποτέ δεν απαντούσα «συγγραφέας». Έγραφα αλλά για μένα. Η ανάγκη μου να γίνουν οι ιστορίες μου βιβλίο, με εικόνες που θα ζωντάνευαν τους ήρωες που είχα στο μυαλό μου, έγινε χείμαρρος όταν έγινα μητέρα. Αμέτρητα ήταν τα βιβλία που διαβάζαμε με τον γιο μου. Ατελείωτα τα ταξίδια μας λίγο πριν την «καληνύχτα».

Ποιο είναι το μήνυμα που προσπαθείτε να περάσετε από το βιβλίο σας «Ο κολλητός μου έχει Άσπεργκερ. Ε, και;»
Το μήνυμα είναι απλό και ξεκάθαρο. Ενημέρωση κι αποδοχή. Κι ο Αλέξης δεν ήξερε κι ούτε ποτέ είχε μπει στον κόπο να μάθει. Ώσπου ήρθε ο κολλητός του για να του ανατρέψει όλα όσα νόμιζε πως γνώριζε.
   «...Η σκέψη του έτρεχε με χίλια. Θύμωσε. Στενοχωρήθηκε. Ξαναθύμωσε. Από την μια ήθελε να ρωτήσει τον Φίλιππο τόσα πολλά και από την άλλη κάτι του έδενε τη γλώσσα. Στο μυαλό του στροβιλίζονταν δύο λέξεις. Άσπεργκερ, Αυτισμός. Ένιωσε πολύ άσχημα για όλες εκείνες τις φορές που στο άκουσμά τους τού έρχονταν στο μυαλό άνθρωποι με περίεργες φάτσες και σαλεμένο μυαλό. Σκέφτηκε τον Φίλιππο, όλες αυτές τις μέρες που έκαναν τόση πολλή παρέα. Πόσο λάθος είχε κάνει! Ο φίλος του δεν διέφερε και τόσο από αυτόν. Είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα, γελούσαν με τα ίδια αστεία, ήταν κι οι δύο καλοί στο μπάσκετ, μοιράζονταν μυστικά, μιλούσαν για κορίτσια..»

Το βιβλίο είναι βασισμένο σε προσωπικά σας βιώματα και εμπειρίες;
Όλα μου τα βιβλία έχουν κομμάτια από το παζλ της ζωής μου. Την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, μέρη που ταξίδεψα και αγαπώ, ανθρώπους που φωλιάζουν στην καρδιά και την σκέψη μου. Ένας από αυτούς είναι και ο Φίλιππος. Ο Φίλιππος είναι πρόσωπο υπαρκτό. Για άλλους είναι ο γιος, για άλλους ο αδερφός, για άλλους ο πατέρας, ο φίλος, ο μαθητής. Για μένα είναι η αστείρευτη πηγή μιας αγάπης που χωράει όλα τα όνειρα. Όλα τα «μπορώ».

Τα βιβλία σας αναφέρονται κυρίως σε παιδιά και εφήβους. Τι σας κάνει να προσεγγίζετε περισσότερο αυτές τις ηλικίες;
Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι η ζωή μου, η καθημερινότητά μου. Και στο σπίτι και στο σχολείο. Το μόνο που αλλάζει είναι η προσφώνηση: «μαμά», «κυρία». Ξέρω πώς σκέφτονται, τι τους προβληματίζει, πώς θα αντιδράσουν. Μου μιλάνε πολύ. Κι εγώ πάντα εκεί, να τους ακούσω. Κάποιες φορές η απάντησή μου μπορεί να γίνει και βιβλίο. Η «καληνύχτα» μου να διηγηθεί μία ολόκληρη ιστορία. Και τότε ξέρω πώς θα είναι εκεί για να με ακούσουν. Και την επόμενη μέρα η συζήτηση θα πάρει άλλη τροπή. Απρόσμενη ίσως μα πάντα συναρπαστική. Ως το επόμενο βιβλίο.

6) Πώς πρέπει κατά την γνώμη σας, ένας άνθρωπος να αντιμετωπίζει παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες σαν του ήρωα;
Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την άγνοια. Και η προκατάληψη πιο επικίνδυνη από την απόρριψη. Δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους. Ούτε να απαιτούμε να σκέφτονται όλοι με τον δικό μας τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Μοναδικά και τα όνειρά του. Κι εμείς πολύ «μικροί» για να του στερήσουμε το δικαίωμα να τα κατακτήσει.
   «...Θα έπαιρνε, λοιπόν, από το χέρι ένα μικρό παιδί, στην ίδια ηλικία που ήταν και ο ίδιος τότε, για να περπατήσουν μαζί στα ίδια μονοπάτια. Θα μιλούσαν για τα χρώματα του ουράνιου τόξου και θα προσπαθούσαν να το πιάσουν, γιατί όχι. Θα του μιλούσε γι' αυτό το λαμπερό αστέρι που κρύβουν όλα τα παιδιά μέσα τους και περιμένει τη δική του μέρα για να ρίξει την λάμψη του πάνω στη γη. Θα του μάθαινε να μην διστάζει ν' αγαπά, να μην ξεχνάει να γελά και πάνω απ' όλα να μη φοβάται να ονειρεύεται...»